Whooping Cough and the Vaccine Myth.

1.Polish

Whooping Cough and the Vaccine Myth
Dr. Samantha Bailey

„Bylem zdumiony i nieco zaniepokojony, gdy odkrylem, ze jesli narysowac wykres wspólczynnika zgonów z powodu krztusca, który rozpoczal sie w polowie XIX wieku, wyraznie widac, ze co najmniej 99 procent ludzi, którzy umierali na krztusiec, kaszel w XIX i na poczatku XX wieku przestaly umierac przed wprowadzeniem szczepionki przeciwko krztuscowi, poczatkowo w latach piecdziesiatych XX wieku, a powszechnie w latach szescdziesiatych.

„Uswiadomilem sobie równiez, ze powodem, dla którego wykresy Departamentu Zdrowia wykazaly, ze szczepionka wydaje sie tak skuteczna, byl fakt, ze rozpoczeto ja dopiero w latach czterdziestych XX wieku, kiedy nastapila juz wiekszosc poprawy stanu zdrowia, a mialo to miejsce jeszcze zanim antybiotyki staly sie powszechnie dostepne. Jesli wybierzesz tylko zgony wsród osób ponizej 15. roku zycia, spadek bedzie jeszcze bardziej dramatyczny – zanim szczepionka na krztusiec stala sie czescia powszechnego programu szczepien na poczatku lat szescdziesiatych, wykonano juz cala ciezka prace”. — Doktor Jayne Donegan

Kiedy drobnoustrój zostal „zidentyfikowany” jako specyficzny czynnik powodujacy powszechne choroby ukladu oddechowego, codzienne zagrozenia ery przemyslowej przelomu wieków – brudne scieki uliczne, zle odzywianie, duze zanieczyszczenie powietrza i ogólnie nedzne warunki zycia – zostaly wyeliminowane. nie sa juz uwazane za przyczyne choroby. Zamiast tego zostali odsunieci na bok przez tych, którzy goraco poszukiwali mozliwosci wynalezienia szczepionki.

Historia szczepionki przeciwko krztuscowi to w duzej mierze historia bakteriolog Pearl Kendrick i Grace Eldering, badaczki zajmujacej sie zdrowiem publicznym.

Chociaz na poczatku XX wieku wiele firm farmaceutycznych w Stanach Zjednoczonych oferowalo szczepionki przeciwko krztuscowi i krztuscowi z mieszana surowica, zadna nie okazala sie skuteczna.

W 1931 roku Rada ds. Farmacji i Chemii Amerykanskiego Stowarzyszenia Medycznego nie znalazla „dowodów nawet na domniemana wartosc szczepionek dostepnych w sprzedazy lub dostepnych w handlu”, poniewaz „wydaje sie, ze szczepionki przeciw krztuscowi nie maja zadnego wplywu [w charakterze zapobiegawczym], a po calkowitym wyleczeniu choroby nawet swiezo przygotowane szczepionki wydaja sie bezuzyteczne.”

W 1932 roku Kendrick i Eldering rozpoczeli projekt badawczy dotyczacy krztusca w Grand Rapids w stanie Michigan. Zarzucali, ze udoskonalili metody hodowli pratka krztusca, co umozliwilo im zaprojektowanie i kierowanie pierwszym kontrolowanym badaniem klinicznym na duza skale dotyczacym szczepionki przeciw krztuscowi. Zostalo to wówczas okrzykniete jednym z najwiekszych testów terenowych w historii polowan na drobnoustroje. Nalezy pamietac, ze w latach trzydziestych XX wieku nie istnialy zadne przyjete standardy i niewiele ustalonych modeli prowadzenia badan terenowych.

W badaniu terenowym, prowadzonym w latach 1934–1937, wzielo udzial 5815 dzieci. Grupe zaszczepionych stanowily „dzieci w akceptowalnym wieku i z historia, które zglosily sie do miejskich klinik szczepien w celu zaszczepienia przeciwko krztuscowi”.

Grupe kontrolna „wybrano losowo z listy nieszczepionych dzieci prowadzonej przez Departament Zdrowia miasta Grand Rapids”.

Mimo ze obie grupy obejmowaly mniej wiecej równa próbe dzieci w tym samym wieku, pierwotny projekt badania terenowego byl bledny metodologicznie. „Zaszczepiona” grupa eksperymentalna zostala wybrana samodzielnie, ale nieszczepione osoby kontrolne zostaly wybrane losowo. Oprócz tego uchybienia proceduralnego w ostatecznej analizie nie uwzgledniono 1603 obserwacji (28%) z pierwszych lat badania.

Do tych braków operacyjnych dolaczyl w duzej mierze przeoczony fakt, ze badanie przeprowadzono w szczytowym okresie Wielkiego Kryzysu (ery skrajnej deprywacji, w której zycie codzienne skladalo sie z miazdzacej biedy, niedoboru zywnosci, mieszkan o niskim standardzie i niezwyklych stresorów spolecznych). Jak zauwazyla Grace Elder: „Dowiedzielismy sie o krztuscu i depresji w tym samym czasie”.

Latem 1936 roku ówczesny premier Ameryki, Wade Hampton Frost, profesor epidemiologii na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, otrzymal zadanie przegladu badania Kendricka-Eldera. Zidentyfikowal cztery glówne problemy zwiazane z badaniem.

Zauwazyl, ze ze wzgledu na dlugi i powolny rozwój badania ogólna populacja badana byla dosc niejednorodna, co oznaczalo, ze:

– W pierwszych latach badania obserwacja dzieci z grupy kontrolnej byla albo niewystarczajaca, albo dokumentacja byla niekompletna; – Rekrutacja do badania zmieniala sie w trakcie trwania badania, podobnie jak czestotliwosc wizyt pielegniarskich w celu wykrycia krztusca; – Mozliwosc wystapienia nieznanych róznic miedzy grupa eksperymentalna a kontrolna istniala ze wzgledu na róznice w sposobie ich rekrutacji. – Pojawilo sie pytanie, czy w grupie eksperymentalnej zachorowalnosc na inne choroby zakazne byla równiez nizsza, jak mozna bylo sie spodziewac, gdyby zaszczepione dzieci pochodzily z wyzszej grupy spoleczno-ekonomicznej niz dzieci z grup kontrolnych.

Niemniej jednak próby terenowe uznano za sukces i w 1940 r. stan Michigan rozpoczal dystrybucje szczepionek przeciw krztuscowi.

To sie nazywa sciaganie haraczy.

2.English

Whooping Cough and the Vaccine Myth
Dr. Samantha Bailey

“I was astonished and not a little perturbed to find that when you draw a graph of the death rate from whooping cough that starts in the mid nineteenth century, you can clearly see that at least 99 percent of the people who used to die of whooping cough in the nineteenth and early twentieth century had stopped dying before the vaccine against whooping cough was introduced, initially in the 1950s and universally in the 1960s.

“I also realized that the reason the Department of Health’s graphs made the vaccine appear so effective was because they didn’t start until the 1940s when most of the improvements in health had already occurred, and this was before even antibiotics were generally available. If you selected only deaths in under-15-year-olds, the drop was even more dramatic — by the time whooping cough vaccine was part of the universal immunization schedule in the early 1960s all the hard work had been done.” — Dr. Jayne Donegan

Once the microbe was “identified” as the specific agent leading to widespread respiratory ailments, the daily hazards of the turn-of-the-century industrial era—filthy street sewage, poor nutrition, heavy air pollution, and overall squalid living conditions—were no longer deemed causes for illness. Instead, they were sidelined by those who were in hot pursuit of the opportunity to invent a vaccine.

The story of the pertussis vaccine is largely the story of bacteriologist Pearl Kendrick and public health scientist Grace Eldering.

Though many pharmaceutical companies in the United States were offering pertussis and mixed-serum pertussis vaccines in the early 1900s, none proved to be effective.

In 1931, the American Medical Association’s Council on Pharmacy and Chemistry found no “evidence even for the presumptive value of stock or commercial vaccines” because “the pertussis vaccines seem to have absolutely no influence [as a preventive], and after the disease is thoroughly established even freshly prepared vaccines seem useless.”

In 1932, Kendrick and Eldering began the whooping cough research project in Grand Rapids, Michigan. They alleged that they had improved the methods used for growing the pertussis bacillus, which allowed them to design and direct the first large-scale controlled clinical trial for the pertussis vaccine. This was hailed at the time as one of the greatest field tests in microbe-hunting history. Keep in mind that in the 1930s, there were no accepted standards and few established models for conducting field studies.

The field trial ran from 1934 to 1937 was composed of 5,815 children. The vaccinated group was made up of “children of acceptable age and history who presented themselves at the city immunization clinics for pertussis vaccination.”

The control group was “selected at random from a list of non-immunized children maintained by the Grand Rapids City Health Department.”

Even though an approximately equal sample of children of the same age comprised both groups, the original field trial design was methodologically flawed. The “vaccinated” experimental group was self-selected, but the unvaccinated control subjects were randomly chosen. In addition to this procedural defect, 1,603 observations (28%) from the study’s early years were not included in the final analysis.

Along with these operational deficiencies was the largely overlooked fact that the study was conducted during the height of the Great Depression (an era of extreme deprivation in which daily life consisted of grinding poverty, food scarcity, substandard housing, and extraordinary social stressors). As Grace Elder noted, “[W]e learned about pertussis and the Depression at the same time.”

In the summer of 1936, America’s then-premier epidemiologist, Wade Hampton Frost, a professor of epidemiology at Johns Hopkins University, was tasked with reviewing the Kendrick-Elder study. He identified four major problems with the study.

Due to the long, slow build-up of the trial, he noted, the study population overall was quite heterogeneous, which meant that:

– In the early years of the trial, follow-up of control children was either inadequate or the records were incomplete; – Recruitment to the trial varied over the life of the study, as did the frequency of nursing visits to look for whooping cough; – The possibility of unknown differences between experimental and control groups existed because of differences in the way they had been recruited. – There was a question as to whether the rates of other communicable diseases were also lower in the experimental group, as might be expected, if the vaccinated children were from a higher socioeconomic group than were children in the control groups.

Nevertheless, the field trials were deemed a success, and Michigan began distributing the pertussis vaccines in 1940.

It’s called racketeering.